Πώς έρχεται η έμπνευση για ένα κολιέ…

Πώς γίνεται να δημιουργείς κάτι από την αρχή…

Πώς αισθάνεσαι όταν το φτιάχνεις…

Πώς νιώθεις όταν το έχεις τελειώσει…

Είναι ωραίο το συναίσθημα όταν δημιουργείς κάτι… και ακόμα πιο ωραίο, αν αυτό που έφτιαξες, αρέσει…

Η αρχή έγινε από ένα κομμάτι νήμα που έμεινε από το κουβάρι… Δεν ήξερα τι να το κάνω… Έψαξα στο διαδίκτυο και είδα πως γίνεται μια αλυσίδα με τα χέρια…

Ωραία και μετά τι; Πώς το δένεις; Πώς το κλείνεις;

Οι δοκιμές πολλές… Οι αποτυχίες;  Άλλες τόσες…

Το πέτυχα όμως, το φόρεσα, βγήκα, άρεσε, το ζήτησαν, έφτιαξα και άλλα…

Ήθελα όμως να το δουλέψω πάλι. Ένιωθα ότι κάτι του έλειπε.

Το έφτιαξα και αυτή την φορά, το έκλεισα με ένα ελατήριο. Αυτό ήταν! Έτσι το ήθελα, έτσι το φανταζόμουν!

Κι έγινε αυτό το κολιέ… Σε πολλά χρώματα… Σε πολλά μήκη…  

Δώρα για την δασκάλα

Πλησιάζει η ώρα να κλείσουν τα σχολεία. Τα δημοτικά κατεβάζουν σε λίγες ημέρες ρολά. Οι παιδικοί σταθμοί αργούν ακόμα, αλλά όλοι κινούνται σε εορταστικούς καλοκαιρινούς ρυθμούς. Όλα τα παιδάκια μιλάνε για τις γιορτές, τα ποιηματάκια και τα τραγούδια που θα πούνε.

Οι δικές μου μικρές νεράιδες τραγουδάνε συνεχώς τα τραγουδάκια για την παράσταση του σχολείου. Η μια θα είναι η κυρία Κοκοβίκου (ναι, αυτή με τον Αντωνάκη) και η μικρή θα είναι η Αυγή από την Ωραία Κοιμωμένη.

Κάθε μέρα με ενημερώνουν για το τι φτιάχνουν στο σχολείο και τα δωράκια που ετοιμάζουν για τον τέλος της χρονιάς.

Και τότε γεννιέται πάλι το ερώτημα, τι δώρο θα κάνουμε φέτος στις δασκάλες τους. Στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς συνηθίζουμε να κάνουμε ένα μικρό δωράκι στις δασκάλες τους.

Είναι μια χειρονομία αγάπης που είχαν κοντά τους τα παιδιά μου όλη την χρονιά. Που τα δίδαξαν με επιμονή και απεριόριστη υπομονή όλα αυτά τα καινούργια και άγνωστα σε αυτά πραγματάκια. Που μίλησαν μαζί τους για τους φόβους και τις ανησυχίες τους, που τα αγκάλιασαν όταν έκλαιγαν και γέλασαν μαζί τους για τα αστεία που έλεγαν. Σε αυτές τις  δασκάλες που στάθηκαν δίπλα τους, όταν δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι και τα εμψύχωναν. Που χαμογέλαγαν συνεχώς, ακόμα και όταν η μέρα δεν ήταν καλή,  και που πάντα λένε τα «παιδιά μου»!

Σε αυτές τις δασκάλες λοιπόν ετοιμάζουμε ένα δωράκι για να δείξουμε την ευγνωμοσύνη και την αγάπη μας. Φέτος μάλιστα θέλω το δωράκι της μεγάλης μου κόρης να είναι ιδιαίτερο, γιατί είναι η τελευταία χρονιά της σε αυτό το σχολείο. Του χρόνου θα είναι πρωτάκι! Θέλω λοιπόν τα δωράκια για τις δασκάλες να είναι φτιαγμένα με πολύ αγάπη. Να τα κρατήσουν και να θυμούνται κάθε φορά που πέφτει επάνω το μάτι τους τις μικρές μου.  

Για την δασκάλα της μικρής μου νεράιδας έφτιαξα μια τσάντα φάκελο. Είμαι σίγουρη ότι την κρατήσει γιατί είναι ένα νέο κορίτσι που βγαίνει συνεχώς!

Για την δασκάλα της μεγάλης μου κόρης αποφάσισα να της φτιάξω μια τριγωνική εσάρπα. Είναι μια μεγαλύτερη σε ηλικία γυναίκα που δεν φορά πολλά κοσμήματα, αλλά πάντα την βλέπω να τριγυρνά με φουλάρια. Οπότε μια εσάρπα είναι ιδανική.

Οι μικρές θα τους ετοιμάσουν τις κάρτες με ζωγραφιές και λόγια αγάπης!

Στα Καλά Πλεξίματα Καλά Μπλεξίματα θα βρείτε και άλλα πρωτότυπα και προσωπικά δώρα για τις δασκάλες. Κολιέ, βραχιόλια, τσαντάκια, εσάρπες είναι μερικά από τα δώρα που μπορείτε να κάνετε στις δασκάλες των παιδιών σας, για να σας θυμούνται. 

Μια νότα δροσιάς

Χαθήκαμε! Έχω να γράψω πάνω από εβδομάδα. Δεν είναι ότι δεν είχα όρεξη. Αλλά έτρεχα συνεχώς. Ετοιμαζόμασταν για την 3^η  Έκθεση χειροποίητου Handmade Dreams στην Τεχνόπολις.

Η αγωνία, το τρέξιμο, η δουλειά.. όλα πολλά. Αγωνιούσα να προλάβω να ετοιμάσω τα μαγιό! Όχι μόνο τα κατάφερα άλλα έγιναν και καταπληκτικά. Τώρα μάλλον πρέπει να δοκιμάσω να φτιάξω και για τις μικρές μου πριγκίπισσες!

Η Σοφία έκανε κοσμήματα! Νομίζω ακόμα και τώρα βλέπει στον ύπνο της να δένει κοσμήματα!

Μέχρι το βράδυ αργά, που κλείσαμε τις κούτες και τις φορτώσαμε στο αυτοκίνητο, όλο κάτι σκεφτόμασταν και προσθέταμε σε αυτά που ήδη είχαμε κάνει.

Αυτό ακριβώς δεν νομίζω να τελειώσει ποτέ! Πάντα τη τελευταία στιγμή θα μας έρθει μια τρελή ιδέα- νορμάλ δεν την λες, όταν την σκέφτεσαι στις 3 τα χαράματα, και θα κάνουμε τα πάντα για να την υλοποιήσουμε!

Πάντως τα καταφέραμε! Ετοιμάσαμε όλα αυτά που θέλαμε και ονειρευτήκαμε! Με πολύ κόπο, δουλειά, μεράκι και αγάπη φτιάξαμε μοναδικά κομμάτια με βάση πάντα το νήμα. Πιστεύω ότι η αγάπη μας φαίνεται στις δημιουργίες μας. Φωτίζουν αυτούς που τις φοράνε, γλυκαίνουν τα πρόσωπα τους, τους δίνουν μια νότα δροσιάς!

Αυτή την δροσιά αναζητάμε όλοι αυτές τις ημέρες! Και δεν εννοώ μόνο δροσιά γιατί κάνει ζέστη, σημαντικότερη είναι η δροσιά της ψυχής μας! Από αυτή θα αντλήσουμε αισιοδοξία, δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσουμε ο καθένας τον αγώνα του!

Ελάτε να δροσιστούμε λοιπόν, να χαμογελάσουμε δειλά, να γελάσουμε μετά δυνατά, να γνωριστούμε από κοντά!

Σας περιμένουμε!

Για να δούμε…

Το καλοκαίρι είναι προ των πυλών. Οι ζέστες αρχίζουν, ο κόσμος ξεκινά να ξεμυτίζει από τα σπίτια του, τα βράδια τα αγιοκλήματα και τα νυχτολούλουδα γεμίζουν τις γειτονιές.

Χαρακτηριστικό άκουσμα του καλοκαιριού έχει ήδη κάνει την εμφάνιση του στην αυλή μας, το τριζόνι. Κάθε βράδυ ξεκινά το τραγούδι του και συντροφεύει τις νεράιδες μου στα όνειρα τους.

Μέσα σε αυτή την διάθεση αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι εντελώς καλοκαιρινό. Η δημιουργία ενός μαγιό είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κατακτηθεί αυτό το καλοκαίρι. 

Αγόρασα ένα μαλακό νήμα από την Katia, το Cotton Stretch. Υπάρχει σε διάφορα χρώματα, εγώ διάλεξα το πράσινο, και με ένα βελονάκι 2,5 νούμερο ξεκίνησα.

Είμαι ήδη ενθουσιασμένη με το τόλμημα μου! Δεν έχει παρά να με ικανοποιήσει και το αποτέλεσμα! Και είμαι σίγουρη ότι θα γίνει, γιατί όταν κάτι το προσπαθώ πολύ, στο τέλος η κατάληξη με δικαιώνει!

Καλή μου τύχη, λοιπόν!

Καρδιές παντού…

Λίγο η άνοιξη που έχει μπει για τα καλά, λίγο ότι αργεί να βραδιάσει, δεν έχω καμιά διάθεση για δουλειά!

Πόσο θα ήθελα να είχα ένα σπίτι κοντά στη θάλασσα. Ένα μικρό σπιτάκι στα χρώματα της θάλασσας και του ουρανού, να βρέχεται από το κύμα! Να βγαίνω και να κάθομαι στην αμμουδιά, να διαβάζω, να ρεμβάζω ή να φτιάχνω κοσμήματα από κορδόνια και κοχύλια.

Ή το εντελώς αντίθετο: θα ήθελα να είχα μια ξύλινη καλύβα στο βουνό. Να βγαίνω στη ξύλινη βεράντα και να κοιτάζω την ολάνθιστη πλαγιά. Να πίνω το τσάι μου και να  πλέκω!

Όπως καταλαβαίνετε, ονειρεύομαι συνεχώς! Αυτή η διάθεση με οδηγεί να καταπιάνομαι με πράγματα που με ευχαριστούν! Θέλω να φτιάχνω κοσμήματα χαρούμενα, ανοιξιάτικα τσαντάκια και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος, οτιδήποτε να ανανεώσει εμένα και τον χώρο μου!

Έτσι λοιπόν ξεκίνησα να φτιάχνω καρδιές! Καρδιές μικρές και μεγάλες! Καρδιές στολισμένες με κορδέλες και κουδουνάκια για να τις κρεμάσω στα δωμάτια μας, καρδιές αγκαλιασμένες με λεβάντα για τις ντουλάπες (επίκαιρο!!), καρδιές μικρές, πολύχρωμες για να τις κάνω γιρλάντα για το κοριτσίστικο δωμάτιο, καρδιές σουβερ, για να βάζω τον πρωινό καφέ μου και να με κάνουν να χαμογελώ!

Τελικά η διάθεση σου αλλάζει από τα μικρά, καθημερινά πράγματα!

Τολμήστε το!

Ώρα για πλέξιμο…

Με το πλέξιμο ασχολήθηκα πριν από δυο χρόνια. Μέχρι τότε ούτε βελόνα ραπτικής δεν έπιανα στα χέρια μου . Έβλεπα όμως συχνά την μαμά μου να πλέκει. Πάντα βράδυ, καθισμένη στο σκαμνάκι της, μπροστά από το τζάκι πάλευε με κουβάρια και σχέδια.

Έφυγα για να σπουδάσω στο εξωτερικό και όλα μου τα πουλόβερ ήταν δημιουργήματα της μαμάς μου. Αθάνατα κομμάτια! Τα φορώ ακόμα και σήμερα, 15 χρόνια μετά!

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, ασχολήθηκα με άλλα πράγματα, μέχρι που ένα δυσάρεστο γεγονός με ανάγκασε να μείνω στο σπίτι για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έπρεπε όμως να βρω να κάνω κάτι. Και τότε θυμήθηκα τις βελόνες της μαμάς μου.

Μπήκα στο πιο κοντινό μαγαζί με νήματα στην γειτονιά μου και τους ανάγκασα (κυριολεκτικά), γιατί οι άνθρωποι έκλειναν εκείνη την ώρα, να μου μάθουν να πλέκω. Σαββάτο μεσημέρι ήταν. Την Δευτέρα τους πήγα το δείγμα που είχα φτιάξει! Δεν έχω λόγια να σας το περιγράψω! Κάτι ανάμεσα σε δικτυωτό καλτσόν και δίχτυ του ψαρά!

Αλλά δε το έβαλα κάτω. Κάθισα, βρήκα τα λάθη μου και συνέχισα. Την Τρίτη το απόγευμα είχα ήδη έτοιμο το πρώτο μου αλάνθαστο δείγμα! Το πανηγύρισα αγοράζοντας τα πρώτα μου νήματα για να φτιάξω κασκόλ και σκουφιά στις νεράιδες μου! Μετά από 5 ημέρες τους τα έστειλα! Ήταν φτιαγμένα με κόπο, αγωνία (για το πώς θα έβγαιναν) αλλά και πολύ πολύ αγάπη! 

Εννοείται ότι τα δώρα προς συγγενείς και φίλους συνεχίστηκαν. Με τον καιρό το χόμπι αυτό εξελίχθηκε σε επάγγελμα.

Μέχρι και σήμερα, δεν έχω αφήσει ποτέ το πλέξιμο. Έγινε μια αγαπημένη συνήθεια, μια βαθιά και δυνατή αγάπη! Με έσωσε! Πέρασα μαζί του αμέτρητα ξενύχτια και στεναχώριες. Μπορεί να ήταν μου αδύνατον να πάρω τα πόδια μου και να κάνω κάτι, μόλις έπιανα τις βελόνες όμως, ηρεμούσα. Συγκεντρωνόμουν στο πλεκτό μου και άδειαζε σιγά σιγά το μυαλό μου. Ηρεμούσα και άρχιζα να βρίσκω με ηρεμία λύσεις ή τουλάχιστον έβλεπα πιο αισιόδοξα τα πράγματα.

Το λέω σε όλους και θα το λέω: δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην μπορεί να πλέξει, απλά πρέπει να βρει την κατάλληλη στιγμή. Όταν έρθει η ώρα, ότι και να πάρει στα χέρια του χρυσάφι θα το κάνει.

Όταν έμαθα την αδελφή μου να πλέκει, έβαζα στοίχημα με την μητέρα μου, αν θα τα καταφέρει  ή όχι. Έπλεκε τόσο σφιγμένη, που πίστευα ότι θα σπάσει τις βελόνες. Η μητέρα μου έλεγε ότι αν συνέχιζε σε αυτό το ρυθμό θα χρειαζόταν φυσιοθεραπείες!

Περιττό να σας ομολογήσω, με πολύ μεγάλη περηφάνια, ότι έμαθε να κάνει τα πιο ευφάνταστα σχέδια, να έχει υπομονή και να προσπαθεί ώρες ατέλειωτες να βγάλει ένα σχέδιο! 

Πρέπει να ομολογήσω, ότι το πλέξιμο δεν είναι πάντα οικονομικό, αλλά είναι η πιο αγχολυτική απασχόληση. Είναι ψυχοθεραπεία! Κατά τη γνώμη μου πρέπει να συνταγογραφείται (Τι θέλω και λέω εγώ τώρα, με το σύστημα υγείας που έχουμε!)

Μπορεί το πλέξιμο να είναι μερικές φορές λίγο ακριβό, αλλά σίγουρα είναι πιο φθηνό από μια επίσκεψη σε ένα ψυχολόγο!!

Πλέξτε λοιπόν!!

Μαμά, η τσάντα είναι θεϊκή!

Σκέφτομαι να ξεκινήσω μια έρευνα: Πώς συμπεριφέρονται τα παιδιά σας- και δη τα κοριτσάκια σας όταν φτιάχνετε κάτι για τον εαυτό σας; Ζητάνε το ίδιο και για αυτά, κλαίνε, φωνάζουν- κάνουν κάτι βρε αδελφέ;

θα ξεκινήσω αυτή την έρευνα, γιατί οι νεράιδες μου είναι, να μην δουν να φτιάχνω κάτι καινούργιο για τα Καλά Μ..πλεξίματα. Για παράδειγμα, φτιάχνω μια καινούργια εσάρπα, θέλουν και οι ίδιες! Και δεν περιορίζονται σε ένα κομμάτι αλλά απαιτούν και για τις αγαπημένες τους κούκλες! Καλά, δεν τολμώ να αναφέρω τι γίνεται με τα κοσμήματα! 

Επειδή δεν αντέχω την κλάψα, λέω ότι τα προορίζω όλα για τη δουλειά, ώστε να με αφήνουν για κάποια δευτερόλεπτα ήσυχη!

Ε, αυτό ακριβώς το κόλπο δεν έπιασε αυτή την φορά!

Ήθελα να φτιάξω μια τσάντα για εμένα- κάτι που συμβαίνει πολύ σπάνια, γιατί κάθε φορά που ονομάζω κάποιο δημιούργημά μου «δικό μου», τότε αυτό ως δια μαγείας κάνει φτερά από την αγκαλιά μου!

Βρήκα το νήμα, στα χρώματα της ελληνικής σημαίας (όπως μου είπε και η μικρή μου κόρη), έβγαλα το σχέδιο και ξεκίνησα! Μέχρι να το τελειώσω, δεινοπάθησα! Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή. «Τι φτιάχνεις;», «Θα μας φτιάξεις και εμάς;», «Τελειώνεις;», «Ακόμα;»

Όταν κατάφερα να την τελειώσω, οι μικρές είχαν κοιμηθεί. Το επόμενο πρωί, όταν την είδαν ενθουσιάστηκαν. 

«Μαμά, η τσάντα είναι θεϊκή!», μου είπαν.

«Θεϊκή», άκουσα καλά; Εννοείται ότι φούσκωσα από περηφάνια, από την μια για το δημιούργημά μου και την αποδοχή που είχε, και από την άλλη για το λεξιλόγιο των παιδιών μου.

Και ήρθε και η αναμενόμενη ερώτηση «Οι δικές μας που είναι;»

Και να με,  Κυριακή βράδυ , κουρασμένη και μισό-κοιμισμένη να προσπαθώ να φτιάξω τσάντες για τις νεράιδες μου! Χρησιμοποίησα το ίδιο νήμα με τη δικιά μου τσάντα, απλά έκανα τις ενώσεις και το κορδόνι με κόκκινο νήμα, για να δείχνει πιο παιχνιδιάρικο.

Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό! Θα τις φοράμε και οι τρεις μαζί!!

Περιμένω με ανυπομονησία τις αντιδράσεις τους!!!!  

Χριστίνα